Εκεί όπου τα οργανωµένα συµφέροντα και οι οικονοµικά ισχυροί βρίσκουν τον τρόπο να καταστρατηγούν αυτό που λέγεται «δίκαιη τιµή» και να προάγουν τις δικές τους προτεραιότητες, συνήθως, σε βάρος των πολλών και κατακερµατισµένων.
Στην περίπτωση των αγροτών, τα πράγµατα έχουν κάπως έτσι. Οι άνθρωποι της αγροτικής παραγωγής στη χώρα µας βρίσκονται οργανωτικά στο χειρότερο σηµείο, ειδικά αν ληφθεί υπόψη, η µεταπολεµική ιστορία και εξέλιξη του αγροτικού χώρου.
Για µια σειρά από λόγους που δεν µπορούν να αναλυθούν σ’ αυτές τις γραµµές, οι αγρότες έχουν χάσει τη συλλογική τους συνείδηση. Έχουν αποµακρυνθεί από τις παραδοσιακές οργανωτικές τους δοµές, έχουν φύγει από τα χέρια τους σηµαντικές υποδοµές που είχαν δηµιουργηθεί τις προηγούµενες δεκαετίες, δεν διαθέτουν lobby’s και αξιόλογο δίκτυο επιρροής στη δηµόσια σφαίρα.
Το αντίθετο µάλιστα. Όντας µια πολυπληθής επαγγελµατική κατηγορία (τάξη), µε δραστηριότητα σε διάφορα προϊόντα και µε διαφορετική συγκρότηση και µεγέθη εκµεταλλεύσεων, οι αγρότες εµφανίζονται αυτό τον καιρό, όχι µόνο χωρίς ενιαίο λόγο, αλλά και µε έντονες µεταξύ τους αντιθέσεις και ισχυρές τάσεις αποµονωτισµού. Μέσα σ’ αυτό το κλίµα, είναι φυσικό, όχι µόνο να χάνουν έδαφος στην ανταγωνιστικότητά τους αλλά και να πληρώνουν ακριβά κάθε τους συναλλαγή.
Η δεινή θέση στην οποία βρέθηκαν οι παραγωγοί συµπύρηνων ροδάκινων αυτό το καλοκαίρι, όπως και οι δυσκολίες που αντιµετωπίζουν οι κτηνοτρόφοι στην επίτευξη µιας καλής τιµής για το πρόβειο γάλα της επόµενης σεζόν, είναι ενδεικτικά παραδείγµατα των αδυναµιών που παρουσιάζει η συντριπτική πλειοψηφία των δραστηριοποιούµενων στην πρωτογενή παραγωγή. Το αν και που θα ισορροπήσει αυτό, θα το δείξει βέβαια ο χρόνος. Προς το παρόν οι αγρότες (γεωργοί και κτηνοτρόφοι) υφίστανται µικρές καθηµερινές ήττες, οι οποίες οδηγούν στην πλήρη αποδυνάµωση της διαπραγµατευτικής τους θέσης.
Εδώ που έφθασαν τα πράγµατα είναι σχεδόν αδύνατο, να γυρίσουν το παιχνίδι µόνοι τους. Άλλωστε έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι εποχές που κάποια φωτεινά µυαλά και κάποιες ισχυρές προσωπικότητες, όπως ο Αλέξανδρος Μπαλτατζής, στα χρόνια µετά τον πόλεµο, είχαν τον τρόπο να συσπειρώσουν τις δυνάµεις του αγροτικού χώρου και να επιβάλλουν λύσεις προς όφελος των πολλών.Σήµερα είναι πολύ πιο εύκολο να διασπάσει κανείς την πολυπληθή κοινωνία των αγροτών, παρά να της διαµορφώσει συνείδηση που θα επιτρέψει την ανατροπή του σηµερινού status. Αυτό σηµαίνει πως η ευθύνη των κυβερνώντων είναι µεγάλη. Η ίδια η διοίκηση και οι αντίστοιχοι βραχίονες της οργανωµένης Πολιτείας, οφείλουν να εντοπίσουν την τεράστια δυσαρµονία και να ενδιαφερθούν για την αποκατάσταση της ισορροπίας. Τρόποι υπάρχουν. Προς το παρόν, πάντως, δεν έχουµε δει να υπάρχει διάθεση.